connecting the dots

Het Pallazo Grassi aan het Canal Grande in Venetië was in 1961 het decor voor een tentoonstelling van schilderijen van Lucio Fontana. Deze schilderijen maakte hij geïnspireerd door het intrigerende Venetië. De in 1899 geboren Fontana zocht naar nieuwe manieren om zich uit te drukken op het doek en dat leidde tot insnedes in zijn doeken, waardoor een nieuwe dimensie ontstond. In de Venetiaanse schilderijen maakte hij ook gebruik van Venetiaans glas en bracht hij met vingers structuur aan in de verf. Naar aanleiding van de tentoonstelling werd Fontana uitgenodigd om naar New York te komen. Daar, overweldigd door deze stad, ging Fontana op zoek naar nieuwe materialen om zijn ideeën in te verwezenlijken en in plaats van in het canvas, zette hij het mes in dunne platen metaal. Dit (hier door mij overgesimplificeerde) verhaal over zoeken naar nieuwe uitdrukkingsmogelijkheden en verder loskomen uit de conventies werd deze zomer met een prachtige tentoonstelling in de Peggy Guggenheim Foundation in Venetië verteld.





Ik word gefascineerd door de besturing van organisaties en hoe daarin organisaties steeds vanuit hun eigen ambities en creativiteit een eigen en onderscheidende weg kunnen zoeken en daarom vind ik dit soort zoektochten van kunstenaars bijzonder boeiend.

Dat besturingsperspectief maakt dat je op een andere manier kijkt naar dingen die je tegen komt. En zo viel mijn oog op een verhaal in het Financieele Dagblad over Robert Polet, die sinds een 2004 de voorzittershamer bij Gucci hanteert. Daarin vertelt hij dat hij na 20 jaar Unilever moest leren dat in het spel dat Gucci speelt, creativiteit alles bepaalt. In zijn optiek is het scheppen van een raamwerk waarin ruimte is voor alle creativiteit (die nodig is om ‘desirability’ te realiseren) hetgeen hij doet. En dat combineert hij met discipline. Kortom een verhaal van zoeken naar een juiste besturingsvorm, die past bij wat Gucci wil realiseren.

Nu is Gucci onderdeel van het conglomeraat PPR. Deze onderneming is opgericht en groot gemaakt door François Pinault. En niet alleen is deze man een groot ondernemer, hij is ook een groot verzamelaar van moderne na-oorlogse kunst. Afgelopen maanden was er een tentoonstelling van een gedeelte van zijn verzameling te zien. Onder de titel “Where are we going?” zag ik een keuze van werken die illustratief zijn van wat Pinault zo boeit in de kunst. Nu zijn de werken die Pinault in zijn collectie heeft niet de meest toegankelijke, maar hij zegt daar zelf over in de catalogus: ‘Living with artworks has led me to question myself more, to avoid being a prisoner of my convictions, to break with the comfort of habit. It also taught me to be more attentive to the evolution of the world’. En alleen al daarom is het de moeite waard om de tentoonstelling te bezoeken.

En het heeft mij geïnspireerd en gesterkt te blijven zoeken naar nieuwe samenhang, me te blijven verwonderen en dat te delen met bestuurders van organisaties.

Om de punten te verbinden: de tentoonstelling van Pinault huisde in hetzelfde gebouw waar 45 jaar eerder Fontana zijn Venetiaanse schilderijen liet zien: het Palazzo Grassi.

Daarom: bezoek Venetië en laat je inspireren.

Hein Duijnstee