sneaky sneakers

Op de site van het schoenenmerk Converse kan je een hele stoet van filmpjes zien die door de fans van deze nieuwe oude sneakers gemaakt zijn onder het mom ‘Inspired by Converse’. Deze filmpjes zijn een vaak aangehaalde case van een nieuw soort betrokkenheid van de klant bij het merk. Converse wordt ook wel als symbool gezien van de ontwikkeling dat het de klanten worden die het merk maken en bepalen wat er wel en niet kan met het merk. Buiten = buiten en binnen heeft weinig meer te doen dan faciliteren, produceren en het te koop aanbieden.

Als je een blog maakt die binnen=buiten heet, dan is dat wel iets om langer bij stil te staan. Is hier echt iets nieuws aan de hand? Is er mogelijk sprake van een paradigmaverschuiving? Is dit de bevrijding van de consument en neemt hij nu echt het heft in handen? Dat zou wel een paar consequenties voor de besturing van organisaties kunnen hebben.

Maar er is nu iets geks aan de hand. Toen ik enkele (zeker zes) maanden geleden naar de Converse Galery ging, was ik onder de indruk van de filmpjes. Verfrissend, gedurfd en creatief. Vandaag ging ik weer naar de site van Converse, als voorbereiding om iets zinnigs te zeggen over het nieuwe klantdenken. Maar het viel mij op dat de nieuwste filmpjes wel heel veel leken op de nieuwste filmpjes van een paar maanden geleden.








Welke betekenis heeft dit?
Is de trend toch iets minder mega, als wel beweerd wordt? Of is Converse gewoon een slecht voorbeeld. Blijkt het toch minder vooruitstrevend te zijn? Hebben de marketers van Nike (het moederbedrijf van Converse) de touwtje weer stevig in handen? En cultiveren zij vervolgens zorgvuldig het voortrekkersimago?

Het is in ieder geval weer duidelijk dat bewijsvoering aan de hand van de bestaande praktijk een hachelijke zaak is. Toen in jaren tachtig de management bestseller ‘In Search of excellence’ verscheen, een kookboek voor succes aan de hand van excellente bedrijven, bleek toch al spoedig dat het succes van de aangehaalde voorbeeldbedrijven een beperkte houdbaarheid had.

Maar goed, terug naar binnen= buiten of buiten=buiten, ondanks Converse. Mijn les is dat het boeiend en de moeite waard is, te blijven nadenken over de besturing van organisaties. De dynamiek van de consument, de voortschrijdende mogelijkheden van internet, verdergaande specialisatie en ontbundeling van bedrijfsfuncties en de daarmee samenhangende nieuwe vormen van samenwerking (netwerken en x-sourcing), maken het noodzakelijker dan ooit te blijven nadenken over wat je rol en betekenis is als organisatie.

Blijven laveren tussen de betekenis van de organisatie en de echt relevante aandacht voor en van je omgeving. En voor mij is het thema binnen=buiten voorlopig een nuttig ankerpunt. Meer dan sneaky sneakers.

Hein Duijnstee

'Najagen van materieel gewin geeft geen geluk'

Stel je bent directeur en beleggingsstrateeg bij een bekende investmentbanker uit de City. Je schrijft een boek met als titel: Behavioural Finance: Insights into Irrational Minds and Markets. Nog niets bijzonders aan de hand. Totdat je in de Financial Times laat weten dat geluk niet afhangt van het najagen van materialistische doelen, maar dat het afhangt van investeren (?) in ervaringen zoals een wereldreis.

Gezien de bankrekeningen van de klanten van Dresdner Kleinwort Wasserstein, de bank die de schrijver in dienst heeft, moet de cruise business zich in hun handen wrijven. Of de bazen van James Montier, de man van de zakenbank die deze uitspraken doet, ook blij moeten zijn is wel een spannende vraag.

Nu wisten we al lang dat geld niet gelukkig maakt. En hoewel dat door sommigen geïnterpreteerd wordt als je kan beter rijk dan arm ongelukkig zijn, lijkt er nu toch een nieuwe dimensie aan geld en geluk te zitten. Je hebt eigenlijk niet meer nodig dan € 22.000,- per jaar, sterker nog meer maakt rond uit ongelukkig. Tenzij je het geld snel weer uitgeeft aan mooie ervaringen. Aldus meneer Montier.







Het is wel interessant wat hier gebeurt. Want het zou de symbolische start kunnen zijn voor de financiële dienstverlening van wat Amerikanen een ‘paradigm shift’ noemen. Banken zijn de olie in vraag en aanbod van geld met verschillende risico profielen en voor verschillende termijnen. Deze functie vertaalt zich naar proposities voor klanten, zoals ‘bij ons is uw geld in goede handen’ en ‘wij zorgen voor een prima spaar- of beleggingsresultaat’.

Met de woorden van de heer Montier zou die proposistie wel eens kunnen worden: ‘geef ons uw geld en wij financieren uw life-time experiences’. Dat zou de werkelijke omslag in het denken kunnen zijn, want geld maakt niet gelukkig, een bijzondere ervaring wel.

Het memorabele van de woorden van mister ‘Geld maakt niet gelukkig’ is dat het nu heel expliciet wordt. Maar de omslag al een tijdje bezig, ook in Nederland. Bij Robeco heet het nog beleggen voor een doel, maar bij Zwitserleven is het al tijden het Zwitserlevengevoel waarvoor mensen hun pensioenverzekering bij deze onderneming afsluiten.

Maar het zal waarschijnlijk nog veel James Montiers vragen voordat we zakenbanken hun image van graaien en dure deftigheid zien afschudden en zich profileren als de financiers van geluk.

Hein Duijnstee